Hierboven zie je het strand van Dishoek, een strand op het schier-eiland Walcheren tussen Vlissingen en Westkapelle. Een strand dat uitkijkt op Cadzand. Wat verder begint de kust van België. Deze smalle strook is een aanvoerroute vanaf de Noordzee naar de havens van Vlissingen en wat verder, Antwerpen. Dat maakt dat er soms idioot grote boten langsvaren, waar je even aan moet wennen op een zonnig stranddagje. Op dit strand en deze plek komen we al jaren. Mijn vader kocht er vlakbij een huisje voor hem en zijn echtgenote. Jarenlang kwamen ze daar met zoveel plezier. Op het strand hadden ze een ‘kotje’ zoals de Zeeuwen dat noemen met erin twee strandstoelen om het aangenaam verpozen te vergroten. De laatste jaren had mijn vader wel steeds meer moeite de hoge trap weer op te klimmen na een warme stranddag, hoe fijn zou het zijn als er op de helft van de trap een bankje zou staan zei hij.
Vorig jaar is papa overleden, we vinden het allemaal nog steeds zo erg en missen hem zo ontzettend. Hij was leuk, onderhoudend, intelligent en wijs. Ik hield zoveel van hem dat het nog steeds pijn doet als ik aan hem denk.
Dit voorjaar zagen we dat er een nieuwe houten trap is gemaakt met op de helft een uitsparing met een nieuwe houten bank erop. Al eerder hadden we het plan opgevat om een herinneringsbankje voor papa te maken, maar dat we de kans kregen dit op deze trap en zijn lievelingsplek te kunnen doen, dat hadden we van te voren niet kunnen bedenken.
Op een mooie zondagochtend dit voorjaar ging het koperen plaatje erop met hele kleine schroefjes. Een ontroerend moment voor ons allemaal. De kleintjes beseffen het nauwelijks, maar hebben de herinnering. En als ik nu nog eens daar ben, en even op het bankje zit, dan mijmer ik wat en denk met veel liefde en trots en altijd een traan terug aan mijn geweldige vader. Alsof hij daar even is en naast me zit. En als dan even later de regenboog verschijnt over het duin weet ik dat hij liefdevol meekijkt en echt even bij ons is.
