We lieten een messing plaatje maken met zijn naam erop en de tekst: “Zoals het water stroomt de tijd, in de zee der eeuwigheid”. Een prachtige dichtregel die Rutger een beetje aanpaste aan het origineel ( en ik vergeten ben van wie die was…). We schroefden het plaatje  op de bank op een mooie zomerochtend in mei en wat nu zo mooi en wonderlijk is, het werkt echt! Als ik op het bankje zit, dan voel ik hem als het ware, dan zit hij even naast me en kijkt samen met me naar de zee. Ik kan in het dagelijks leven niet zo goed huilen, niet zo goed ruimte geven aan het missen, maar daar gebeurt het spontaan. Het is een symbool geworden en ik ben er zo blij mee dat het gelukt is. Dieu donnee, dat is het.

Vorige week waren we er opnieuw. Met nogal afwisselend weer, zon en dan weer regen. Maar deze regenboog vond ik ook weer zo mooi symbolisch. Afscheid nemen van je ouders is niet eenvoudig. Je beseft dat je zelf opschuift in de rij, je krijgt meer verantwoordelijkheid en de fijne heerlijke liefdevolle momenten die je had zijn over. Troost geeft de mooie herinnering en het besef dat mijn vader een bijzonder mens was, die zo zijn uiterste best heeft gedaan goed te doen en van ons te houden zoveel hij als hij maar kon. So long pappie, adieu.